جهان ، آلوده ی خواب است .
فروبسته است وحشت در به روی هر تپش ، هر بانگ
چنان که من به روی خویش
در این خلوت که نقش دلپذیرش نیست
و دیوارش فرو میخواندم در گوش
میان این همه انگار
چه پنهان رنگ ها دارد فریب زیست !
شب از وحشت گرانبار است
جهان آلوده ی خواب است و من در وهم خود بیدار
چه دیگر طرح می ریزد فریب زیست
در این خلوت که حیرت نقش دیوار است ؟
-سهراب سپهری
این شعر سهراب رو نشنیده بودم :"
+فرستD:
جهان آلوده ی خواب است و من در وهم خود بیدار
:) خیلی قشنگ بود..
چرا پستای توی انقدر کیوت و فانتزی ان؟
مثل قالبت
مثل عکسات
مثل خودت
*روی زمین زانو میزند و اکلیل های بیرون زده از گوش و حلق و بینی خود را جمع میکند*
منم هشت کتاب رو دارم D;
اصن اسم سهراب سپهری میاد نیشم تا بناگوش باز میشه TT
چقد یه ادم میتونه تو شعراش اینقد با مفهوم و احساس حرف بزنهههه؟ TT
خیلی پست گوگولی بوووود TT
* رو کاغذ قلب های قرمز ریز ریز میکشد و ب میزوکی میدهد *
اینم جایزت TT
وایی باورت میشه که اولین باره تو بیان میبینم یکی شعر سهراب سپهری گذاشته؟
ممکنه بازم کسی گذاشته باشه ولی من ندیده باشم
در هر صورت, " من هم در وهم خود بیدار" واقعا زیباست
کلا شعر میبینم بیشتر از نظر بیان و بدیع و در سطح خودم بهش نگاه میکنم..تاثیر خوبی داره هرچند که نباید به داشته های اندک بسنده کرد
وقتی این شعر سهراب رو میخونم، برای من حس یه شب بارونی رو داره که پنجره رو باز میکنی و میذاری بوی بارون بپیچه توی اتاق.
سهراب ناموس منه TT
ولی این شعرشو نخونده بودم...مرسی:)
